Miniony rok formacyjny postawił przed nami wiele wyzwań. Musieliśmy jako rodzina, małżeństwo stawić czoła trudnym próbom i problemom. Straciliśmy nagle 2 bliskie osoby z rodziny. Zmierzyliśmy się ze skutkami ich odejścia do Pana. Następnym wyzwaniem była nagła strata pracy. Wkrótce potem przyszedł czas bezowocnego jej poszukiwania. Często pojawiało się zniecierpliwienie, niepokój o przyszłość, złość na siebie nawzajem. Z tyłu głowy była jednak świadomość, że Bóg czuwa nad wszystkim i pozwoli to przetrwać. Siłę dawało także trwanie we Wspólnocie. Tę siłę też nam odebrano. Pojawił się niespodziewanie czas paniki, izolacji, pandemii.
Czas ten zasiał w nas wątpliwość czy oby wybraliśmy dla nas właściwe miejsce w Kościele. Pojawiły się pytania, na które nie umieliśmy udzielić sobie nawzajem odpowiedzi. Kiedy dostaliśmy informację o rekolekcjach stacjonarnych wahaliśmy się, czy na nie pójść. Pomyśleliśmy jednak, że będzie to dobra okazja na to, aby zdecydować w jakim kierunku chcemy się dalej formować. Poszliśmy z nastawieniem, że oddajemy wszystko Duchowi Świętemu i jego działaniu.
Rekolekcje w Sanktuarium Świętej Rodziny odbyły się pod przewodnictwem ks. Marka Chojnowskiego. Mówiono na nich o zobowiązaniach i przypominane były zasady Domowego Kościoła. Spojrzeliśmy na nie z innej, świeżej perspektywy. Utwierdziliśmy się w tym, że są one darem, który pozwala przetrwać kryzysy te małe i większe w życiu małżeńskim. Wielkim dobrem były dla nas świadectwa małżeństw, które od lat trwają we Wspólnocie.
Podczas Rekolekcji i spotkań ze Wspólnotą zrozumieliśmy, że Ruch Światło-Życie, który od młodych lat kształtował nasze charaktery, to droga, którą chcemy wspólnie podążać, którą chcemy pokazywać naszym dzieciom.
Trwanie we Wspólnocie daje możliwość wzajemnego wspierania się ludzi o podobnym systemie wartości. Wspólna modlitwa, śpiew i rozmowy dają nam siłę trwania w naszych przekonaniach, wierze. Stanie w miejscu również w dziedzinie życia chrześcijańskiego oznaczać może cofanie się. Chcąc kroczyć dalej i rozwijać siebie oraz nasze małżeństwo decydujemy się (pomimo częstych trudności) trwać w Domowym Kościele oraz naszym życiem świadczyć o tym, że Jezus jest naszym Panem!
Duch Święty działa w nas często przez „lekki powiew”, a nie „wichry”. Tym powiewem jest dyskretny uśmiech osoby stojącej obok, usłyszane Słowo, spojrzenie, posługa podczas Mszy Świętej, tekst piosenki. Te właśnie „delikatne powiewy” otrzymaliśmy podczas przeżywania rekolekcji we Wspólnocie. Będziemy z nich czerpać siłę by dalej wzrastać.
Chwała Panu!
Iwona i Mariusz Rogulscy
Odsłony: 1638Swiadectwa z rekolekcji
-
DZIEŃ SKUPIENIA DIAKONII ŻYCIA
2024-03-14
DZIEŃ SKUPIENIA DIAKONII ŻYCIA 2 marca 2024 roku uczestniczyliśmy w Dniu Skupienia Diakonii Życia w gmachu Wyższego Seminarium Duchownego w Łomży. Organizatorami byli Alicja i Sylwester Śniadałowie –...
-
Świadectwo Krzysztofa z Dnia Modlitw w Intencji Życia z Suchcic
2022-12-06
Świadectwo Krzysztofa Brzozowskiego z Dnia Modlitw w Intencji Życia z Suchcic. Dnia 19 listopada odbył się w Suchcicach Dzień Modlitwy w intencji życia zorganizowany przez Diakonię Życia diecezji...
-
Świadectwa z OR III st w Ptakach
2022-09-06
BOGU DZIĘKUJCIE, DUCHA NIE GAŚCIE Pragnienie przeżycia Oazy Rodzin III stopnia było w nas ogromne. Po raz pierwszy odkąd jesteśmy we wspólnocie Domowego Kościoła, nie szukaliśmy alibi, by nie jechać na...
-
Świadectwa z ORAR II st w Łomży
2022-09-05
Służę, więc jestem! Ten, kto otrzymuje dar, jest wezwany, czyli powołany do tego, żeby tym darem służyć. F. Blachnicki Zachęceni pozytywnymi wrażeniami po rekolekcjach ewangelizacyjnych prowadzonych...