W pierwszą niedzielę grudnia, członkowie Domowego Kościoła gałęzi małżeńsko-rodzinnej Ruchu Światło-Życie i innych wspólnot oazowych (dorosłych, kleryków) z rejonów łomżyńskich przeżywali Adwentowy Dzień Wspólnoty, drugi z cyklu czterech zaplanowanych w roku pracy. Celem ich jest przeżycie daru jedności w Duchu Świętym, w całej wspólnocie Kościoła. Według wizji założyciela Ruchu ks. Franciszka Blachnickiego mają to być „dni odnowienia przeżycia oazy rekolekcyjnej, gdzie akcent ma spoczywać na przeżyciu wspólnoty modlitwy, łamaniem się chlebem Słowa Bożego i Eucharystii, dawaniu świadectwa i przeżywaniu radości w Duchu Świętym” (Komunikat na Dzień Wspólnoty, 5 X 1981 r.).

            Korzystając z gościnności Wyższego Seminarium Duchownego w Łomży, w tym miejscu, tuż przed południem rozpoczęliśmy nasze spotkanie uroczystym zapaleniem świecy oazowej, symbolu obecności pośród nas Chrystusa i przyzywaniem Ducha Świętego w modlitwie spontanicznej oraz pieśni. W ramach zawiązania wspólnoty, był czas na radosne powitanie i krótkie przedstawienie wspólnot poszczególnych parafii, zakończone odmówieniem Aktu konstytutywnego oddania Ruchu Światło-Życie Niepokalanej, Matce Kościoła. Byliśmy w czasie poprzedzającym obchodzoną 8 grudnia uroczystość Niepokalanego Poczęcia NMP, która jest zarazem świętem patronalnym Ruchu Światło-Życie i Maryja była nam przewodniczką.

            W tym dniu zatrzymaliśmy się przy pierwszym członie hasła tego roku pracy formacyjnej: PRAWDA-KRZYŻ-WYZWOLENIE. Katechezę wprowadzającą w temat spotkania wygłosił ks. Paweł Nocko moderator rejonowy DK Rejonu Łomża Zachód. Wychodząc od pytania, jakie zadał Piłat Jezusowi „Cóż jest prawda?” (J 18, 38) i uświadamiając nam, jak szeroko i instrumentalnie zagadnienie prawdy bywa traktowane, kapłan wskazał na Słowo Boże – Pismo Święte, jako przestrzeń do szukania rzeczywistej prawdy o Bogu i człowieku, z uwzględnieniem roli Urzędu Nauczycielskiego Kościoła, podkreślając, że dla wierzących nadrzędną pozostaje prawda osobowa Ten, który jest samą Prawdą – Jezus – Słowo Wcielone, gdyż to Słowo ma moc, by czynić nasze życie prawdziwym, byśmy byli takimi, jakimi chce nas mieć Bóg, a czego też swoim życiem uczy nas Maryja – Oblubienica Słowa. Ks. Paweł zakończył naukę pytaniem do osobistej refleksji, jak wygląda moje życie, czy i na ile żyję w nim autentycznie Prawdą, którą jest Chrystus?

            Rozważania nad tematem prawdy kontynuowaliśmy w spotkaniach w grupach, metodą Ewangelicznej Rewizji Życia (widzieć, osądzić, działać). W części pierwszej dzieliliśmy się swoimi spostrzeżeniami i poglądami na poruszony temat z pomocą pytań m. in. o to skąd czerpiemy wiadomości o świecie, jak rozpoznać wiarygodne źródła wiadomości i gdzie szukamy prawdy, by w następnej części ocenić problem w świetle Słowa Bożego (Łk 1, 26-38), które w przeciwieństwie do różnej i zmiennej wartości słów ludzkich jest zawsze prawdą, jest „żywe i skuteczne”. Zastanawialiśmy się nad tym, jak Boże Słowo zmienia życie Maryi, jaka jest Jej postawa i jak Ją mogę naśladować, przyglądając się też swoim spotkaniom ze Słowem Bożym w przestrzeni liturgii, Namiotu Spotkania, spotkań formacyjnych, ich częstotliwości, podobieństwom i odmiennościom, wpływowi na życie. Kończyliśmy postanowieniem, by umieścić w swoim domu w widocznym miejscu słowa Pisma Świętego, które są nam bliskie, by wracać do nich w codzienności tak często, jak to możliwe.

            Po krótkiej przerwie na kawę i herbatę, udaliśmy się do Kościoła Rektoralnego przy seminarium, gdzie przed wystawionym Najświętszym Sakramentem był czas Namiotu Spotkania. W osobistym spotkaniu ze Słowem Bożym, wypowiadając z Maryją słowa modlitwy Magnificat (Łk 1, 46-55) każdy indywidualnie szukał odpowiedzi na pytania, za co jest Bogu wdzięczny, co rodzi jego uwielbienie, jak Słowo Boże prowadzi go w życiu, jak zmienia patrzenie na siebie i wydarzenia życia, czy umie przyjąć prawdę o sobie i uczy się widzieć siebie takim, jakim widzi go Bóg.

            Szczytem tego spotkania była Eucharystia pod przewodnictwem ks. Pawła Nocko  koncelebrowana z ks. Łukaszem Andrzejczykiem moderatorem diecezjalnym DK, który wygłosił do nas homilię, na kanwie Ewangelii z dnia (Łk 3, 1-6) przypominając nam, jak w duchu prostoty, pokory mamy przygotować drogę Panu, prostować dla Niego ścieżki naszego życia. Umocnieni w Eucharystii Słowem Bożym, Ciałem Chrystusa i błogosławieństwem kapłańskim kończyliśmy Adwentowy Dzień Wspólnoty.

            To wydarzenie było też sposobnością, by włączyć się wspólnotowo w dzieło pomocy dzieciom „Paczuszka dla Maluszka” i złożyć pod choinką akcyjną ustawioną w Kościele Rektoralnym artykuły higieniczne dla najmłodszych, do czego wciąż wszystkich serdecznie zapraszamy. Akcja potrwa do 21 grudnia.   

            Dziękujemy Panu Bogu, przez Niepokalaną za dar tego spotkania i wspólnej modlitwy. Dziękujemy wszystkim, którzy przyczynili się swoją obecnością i posługą do zorganizowania
i przeżycia Dnia Wspólnoty, kapłanom szczególnie za wygłoszone do nas słowo,
a Gospodarzom WSD i Kościoła Rektoralnego za życzliwe przyjęcie. Za to wszystko chwała Panu!

• Poprzedni artykuł
• Następny artykuł